Ηρωικοί πυροσβέστες μάχονται τις φλόγες, βλέποντας σε κάθε άνθρωπο έναν δικό τους-Αποκλειστικά πλάνα
«Σε κάθε συμπολίτη που κινδυνεύει από την φωτιά βλέπουμε έναν άνθρωπο από την οικογένεια μας»
Παλεύουν ολόκληρα 24ωρα, προσπαθούν να ξαποστάσουν έστω και για μερικά λεπτά, ρίχνονται στη μάχη με τις φλόγες χωρίς δεύτερη σκέψη σε μια προσπάθεια να σώσουν ανθρώπινες ζωές, περιουσίες, καλλιέργειες, το δάσος και το οξυγόνο μας…Οι πυροσβέστες είναι για μια ακόμη φορά οι ήρωες των ημερών. Από την Χίο στην Ζάκυνθο κι από την Αχαΐα μέχρι και την Πρέβεζα, όπου η Ελλάδα μετρά «πληγές» και απώλειες, εκείνοι προσπαθούν να αντισταθούν και να τιθασεύσουν την πύρινη λαίλαπα με αυταπάρνηση. Ο Αντιπύραρχος, Κωνσταντίνος Τσίγκας και Πρόεδρος της Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος, μιλά στο Flash.gr για τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν για μια ακόμη φορά…
«Οι συνθήκες είναι πάρα πολύ έντονες. Επίπονες και για το πυροσβεστικό σώμα απαιτούσαν τεράστια προσπάθεια για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δόθηκε προτεραιότητα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Η καταπόνηση η σωματική είναι ισχυρή. Υπάρχει όμως και ψυχική καταπόνηση και πνευματική καταπόνηση. Γιατί από τη μία πλευρά θα πρέπει να εκτιμήσεις και να δώσεις προτεραιότητα, που θα δώσεις μεγαλύτερη έμφαση με αυτά τα μέσα που διαθέτεις και το άλλο γεγονός είναι ότι δεν πρέπει να αφήσεις να σε επηρεάσει όλη αυτή η καταστροφή. Γιατί κι εμείς άνθρωποι αυτής της κοινωνίας είμαστε που μπορεί στο πρόσωπο του κάθε συμπολίτη μας να βλέπουμε έναν δικό μας άνθρωπο από την οικογένειά μας.
Επίσης, δεν υπάρχει δυνατότητα για ξεκούραση, γιατί θα πρέπει να είμαστε όλοι στο πεδίο να προσφέρουμε και όσοι είναι αυτοί οι οποίοι βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή θα πρέπει να μάχονται μέχρι να έρθουν οι επόμενοι να κάνουν τις αλλαγές που θα είναι και πιο ξεκούραστοι. Αν για παράδειγμα είμαστε σε κάποιο νησί θα πρέπει να υπάρχει αναμονή μέχρι να έρθουν δυνάμεις είτε από αέρος με κάποια ελικόπτερα με πεζοπόρα τμήματα και δασοκομάντος, είτε από τη θάλασσα με ενίσχυση οχημάτων.»
Οι εικόνες που καταγράφονται πολύ συχνά κρύβουν δύναμη, αποφασιστικότητα αλλά και εξάντληση μαζί. Πυροσβέστες που ξαποσταίνουν στο πεζοδρόμιο, που κλείνουν για λίγο τα μάτια τους αποκαμωμένοι ακόμη και στο οδόστρωμα μέχρι να έρθει αυτή η ώρα της αλλαγής της βάρδιας ή του πολυπόθητου ελέγχου της πυρκαγιάς. Μια μάχη που κρύβει κινδύνους και απαιτεί υπομονή και ψυχραιμία τονίζει ο κύριος Τσίγκας…
«Είναι επικίνδυνη η δουλειά μας γιατί υπάρχει τεράστια καταπόνηση, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις να μην είναι ατελείωτες. Θα πρέπει και εμείς να παραμένουμε δυνατοί, ψύχραιμοι και ψυχικά ισχυροί για να μπορούμε να συνεχίζουμε, γιατί είναι μια μάχη που μπορεί να δοθεί για πέντε, δέκα ή είκοσι ώρες.
-Η ξεκούραση ωστόσο επιτρέπεται, προβλέπεται κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Τις περισσότερες φορές μας διατίθενται στρατόπεδα ή κλίνες από μονάδες σχολών της ελληνικής αστυνομίας ή ακόμα και από την υπηρεσία την τοπική που έχουν κάποια δωμάτια για ξεκούραση. Εκεί καταφεύγουν οι περισσότεροι. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι είτε επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα -διότι εκείνη τη στιγμή ξέσπασε η πυρκαγιά- είτε επειδή η δυνατότητα αυτή υπάρχει για το βράδυ, είτε γιατί το μέτωπο της πυρκαγιάς έχει σβήσει και περιμένουν ένα λεωφορείο να τους μεταφέρει, τότε μπορεί να βρεις 5-10 λεπτά, μισή ώρα να ξεκουραστείς.»
«Ο μέσος όρος ηλικίας των πυροσβεστών είναι στα 45 έτη, πρέπει να μειωθεί για μεγαλύτερη αντοχή »
Κρίσιμη κεφάλαιο, μας λέει ο Πρόεδρος της Ένωσης Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος είναι και αυτό του μέσου όρου ηλικίας των πυροσβεστών που πρέπει να μειωθεί σημαντικά. Γιατί αυτό πάει χέρι-χέρι με τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος. Προς το παρόν ο μέσος όρος κυμαίνεται, τονίζει, περίπου στα 45 έτη…
«Αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ είναι η μικρότερη ηλικία σε έμψυχο δυναμικό, το οποίο θα μειώσει και άλλο τον μέσο όρο ηλικίας των πυροσβεστών, γιατί πλέον οι δυνάμεις και οι απαιτήσεις της δασοπυρόσβεσης με την τεράστια καταπόνηση, προϋποθέτουν και καλύτερη σωματική ανθεκτικότητα, υποδομή και αντοχή. Ο μέσος όρος είναι περίπου στα 45 έτη, ωστόσο σταδιακά με την ενίσχυση μέσων Πανελληνίων εξετάσεων θα αρχίσει να πέφτει, αλλά θα πρέπει να επιταχυνθούν οι προσλήψεις. Έτσι θα μπορέσουμε και να προσλάβουμε νέο προσωπικό που θα μειώσει το μέσο όρο ηλικίας αλλά και σε πέντε χρόνια από τώρα, που θα αρχίσουν σταδιακά να συνταξιοδοτούνται μεγάλες σειρές εισαγωγής πυροσβεστών, να προλάβουν αυτοί οι νέοι άνθρωποι να αφομοιώσουν την εμπειρία που θα τους μεταδώσουμε εμείς με τις γνώσεις μας. Να προλάβουν δηλαδή να εκπαιδευτούν...»
Εθελοντική Επίλεκτη Ομάδα Ειδικών Αποστολών: «Δίνουμε μάχη με τις φλόγες 24ωρα ολόκληρα και κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο»
Την ίδια τιτάνια μάχη με τη φωτιά που «καταπίνει» τα πάντα στο πέρασμά της, στο πλευρό των μόνιμων πυροσβεστών, δίνουν και οι εθελοντές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Επίλεκτης Ομάδας Ειδικών Αποστολών που συνδράμει σε κάθε ανάγκη που προκύπτει εντός κι εκτός συνόρων. Το ίδιο έκανε κι αυτά τα τελευταία 24ωρα. Τα μέλη της βρέθηκαν από την Κερατέα στην Αχαΐα όπου με αυτοθυσία στάθηκαν απέναντι από τις φλόγες, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες και τα βίντεο που εξασφάλισε το Flash.gr. Άυπνοι, αποκαμωμένοι και με ελάχιστες στιγμές ξεκούρασης, όταν φυσικά το επιτρέπουν οι συνθήκες, μας λέει ο Πρόεδρος της ομάδας, Γιώργος Ρουμελιώτης…
«Η λέξη ύπνος δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μας. Δυστυχώς είμαστε εθελοντές όπως είπατε και εσείς και δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε αλλαγή (βάρδιας) ανά 12 ώρες για να μπορεί κάποιος να ξεκουράζεται. Τώρα στην Αχαΐα για να καταλάβετε, ξεκουραστήκαμε σε ένα πάρκο κοντά στην πυροσβεστική υπηρεσία, όπου βγήκαν κάποιοι γείτονες και μας έφεραν νερό, λίγο φαγητό… Γιατί μας είδαν πως ήμασταν τέλος πάντων και δεν αντέχαμε άλλο, δεν πήγαινε άλλο. Πολλές ώρες, με πολλά προβλήματα. Ήμασταν δύο μέρες σερί χωρίς ύπνο. Με το να κοιμάσαι λίγο στο αυτοκίνητο όρθιος όταν στο επιτρέπουν οι συνθήκες, αφού λόγω της κατάστασης στην Αχαΐα δεν είχαμε την πολυτέλεια της ξεκούρασης. Ευτυχώς, το βράδυ που ήταν καλύτερα τα πράγματα βρήκαμε το πάρκο και πήγαμε και ξαπλώσαμε στο γρασίδι. Συμβαίνουν αυτά. Αλλά και οι πυροσβέστες που μιλούσα στην Αχαΐα, είχαν και αυτοί επίσης 2-3 μέρες συνεχόμενες στο πεδίο οι άνθρωποι, χωρίς να αλλάξουν βάρδια.»
Οι πληγές αναπόφευκτες. Η μάχη με τις φλόγες μπορεί να σημαδέψει το σώμα, το μυαλό αλλά και την ψυχή εκείνων που της αντιστέκονται. Πολλές φορές όμως «πληγώνει» και τον πολύτιμο εξοπλισμό που για τις εθελοντικές ομάδες, γίνεται διπλά πολύτιμος, αφού καλούνται να πληρώσουν από την τσέπη τους ή να περιμένουν μια ευγενική χορηγία. Στην περίπτωση της ΕΠΟΜΕΑ για παράδειγμα, ακόμα και οι στολές είναι πληρωμένες από τα ίδια τα μέλη της, μας λέει ο κύριος Ρουμελιώτης…
«Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να διαθέτουμε έναν καλό στόλο οχημάτων και τουλάχιστον να έχουμε στολές, τις οποίες φυσικά τις πληρώνει ο καθένας από την τσέπη του. Από εκεί και πέρα, ναι, υπάρχουν πολλά προβλήματα, γιατί; Στην Αχαΐα, ήμασταν εκεί με τέσσερα πυροσβεστικά οχήματα της ΕΠΟΜΕΑ. Είναι εθελοντικά τα οχήματα. Με μεγάλες καταστροφές για εμάς και στις δύο αυτές πυρκαγιές και σε υλικό, ειδικά σε μάνικες γιατί είναι πάρα πολλές οι καμένες και με αρκετά προβλήματα στα αυτοκίνητα, γιατί δουλεύουν ακατάπαυστα μέρες συνεχόμενες.
Επίσης η καταπόνηση, με άδεια οι εθελοντές όλοι από τις δουλειές τους για να βρίσκονται εκεί και το να έχεις μια δύναμη με τέσσερα επανδρωμένα οχήματα όλες σε αυτές τις ημέρες όπως καταλαβαίνετε (είναι δύσκολο). Ο κόσμος λείπει από το σπίτι του, από τις οικογένειές του, χαλάει την άδειά του, αλλά ο καθένας μας έχει κάτι που αγαπάει και αυτό κάνει. Άντρες και γυναίκες.»
16 εθελοντές πυροσβέστες στην Αχαΐα και 25 στην Κερατέα, έδιναν τον δικό τους αγώνα, χωρίς παύση, χωρίς ορατότητα, με ελάχιστο οξυγόνο, πλάι στους μόνιμους πυροσβέστες, τονίζει ο κύριος Ρουμελιώτης. Όμως δεν κάνουν πίσω στο εθελοντικό τους έργο. Το μόνο που ζητούν είναι βοήθεια από την Πολιτεία, τουλάχιστον για τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό…
«Σε κάθε κατάσταση που συνδράμεις, έχεις πράγματα και καταστροφές υλικών. Δεν είναι εύκολο για εμάς. Δεν είμαστε κράτος και πυροσβεστική να μπορούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή να κάνουμε αντικατάσταση. Να πούμε δηλαδή ότι μας καήκανε δεκαπέντε μάνικες, όπως καήκανε εδώ στην Κερατέα ή πέντε - έξι που κάηκαν στην Αχαΐα και να μπορούμε να τις αλλάζουμε. Όλοι οι εθελοντές τα έχουν τα προβλήματα αυτά, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Η πίεση που δεχόμαστε όμως, όταν παλεύουμε με τις φλόγες, είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορείς να σταματήσεις εκείνη την ώρα, ειδικά όταν βλέπεις να καίγονται σπίτια».
